Verweesd Van De Wereld

Ik vind het leven vaak niet leuk. Soms weet ik mijn dagen niet in te vullen en soms loopt mijn agenda over. Zelf op de rem trappen lukt dan simpelweg niet. Het ene uiterste tegenover het andere uiterste, de balans tussen die twee heb ik nog niet gevonden. Toch leef ik en vind ik kleine momenten van geluk. En soms kruip ik ‘s middags in mijn bed zodat er een paar uur voorbij zijn en ik niet langer hoef te ervaren wat ik ervaar, maar er even uitstap. Een vlucht van mijn nare gevoelens en de chaos in mijn hoofd. Gevolg is dat ik dan slecht slaap ’s nachts. 

Ik bevind me vaak in een depressieve toestand die te herleiden is naar oude levensproblemen. Eenzaamheid bijvoorbeeld, of niet verbonden voelen met wat men de wereld noemt. Ik zou zo graag wel die verbinding willen voelen met anderen, met mezelf, met de wereld en me ergens voor in willen zetten, passie willen voelen zoals voorheen, jaren geleden. Nu doe ik dingen omdat ik weet dat ik ze moet doen en omdat ik weet dat ik ze ooit met passie heb gedaan.

‘Aan de buitenkant leek ik vroeger zo gelukkig, maar van binnen had ik altijd al oorlog met mezelf.’

Ja, jaren geleden. Toen ik spontaan dingen deed omdat ze in me op kwamen en ik een goed gevoel ervaarde als ik die dingen vol passie uitvoerde. Toen ik me nog goed voelde over mezelf en iedere dag een glimlach droeg. Nu is het tegenovergestelde het geval, alles is me teveel, kost me energie, levert me weinig tot geen vreugde op, maar kost inspanning en energie die er niet meer lijkt te zijn. Vlammetje gedoofd. Iedere dag voel ik mij verdrietig, verweesd van de wereld, alleen, zonder doel. Er zijn eigenlijk geen woorden die kunnen beschrijven hoe het voelt. Ondanks die gevoelens en die denkpatronen sta ik wel iedere dag weer op en laat dit hele gebeuren, iets dat ze leven noemen, door me heen gaan. Toch heb ik mij een hele lange tijd, de middelbare schoolperiode, nog goed staande weten te houden. De narigheid speelde toen al maar ik kon niet accepteren hoe ik mij voelde en dus vluchtte ik ervoor weg door constant met iets bezig te zijn. Aan de buitenkant leek ik vroeger zo gelukkig, maar van binnen had ik altijd al oorlog met mezelf. Dat die kant naar buiten is gekomen, is eigenlijk helemaal niet gek. Ik liep gewoon over.

Dus, deze dame is somber, depressief en iets kwijt wat ze niet zomaar terugvinden kan, tenzij ze opnieuw de uitknop vindt met haar nieuw gevormde denken over ‘wie ben ik en wat is de wereld’. Wanneer? Hoe? Ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat ik mij niet wil laten begraven door deze depressie, maar wil leven met de wetenschap dat ik dit allemaal niet ben, maar ervaar. Laat maar gebeuren, iets anders is toch niet mogelijk tot het wel mogelijk is. Die knop vind ik nog wel. Dus accepteer ik wat er is. En dat geeft een hoop verdriet, verdriet dat iets te maken heeft met verlies. Het verlies van van mezelf. 

‘Ik hecht me niet aan al die narigheid, maar ervaar en beleef het wel.’

Ik laat me er niet door kisten, er komt een dag dat het weer anders gaat zijn. Dat weet ik gewoon. Nee, de oude ga ik echt niet meer worden maar een nieuwe ik is in ontwikkeling. Een ik die balans moet vinden tussen remmen en gassen, een ik die moet accepteren dat medicijnen er zijn om mij te helpen, een ik die geen taboe maakt van psychische klachten, een ik met zichtbare en onzichtbare littekens. Een ik met zoveel nieuwe wijze lessen en ontwikkelde eigenschappen. Dus er is hoop. Ik hecht me niet aan al die narigheid, maar ervaar en beleef het wel. Ik haal diep adem en zeg: kom maar. Dan adem ik er doorheen. Als ik huilen moet huil ik, als ik voelen moet voel ik. Ik put hoop uit de momenten dat ik merk dat ik groei naar een nieuwe ik.

Meer lezen over mijn worsteling met psychisch klachten? Klik hier.

Voel jij je somber, angstig of depressief? Denk je wel eens aan zelfmoord? Bij 113 zelfmoordpreventie kun je anoniem terecht, zowel telefonisch als via een online chat. Bezoek www.113.nl.