Deze column is geschreven ter ere van het 150 jaar jubileum van het Lyceum Schravenlant. De column is gepubliceerd in nieuwsbrief 4, de volledige nieuwsbrief is hier te vinden.
Schravenlant, een school met gevoel. Dat is hoe de slogan luidde toen ik in 2010 voor het eerst het gebouw aan de Hugo de Grootstraat binnenliep. Dat gebouw heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een nieuw en duurzaam gebouw. Ik koos als enige uit mijn basisschoolklas voor Schravenlant; de school was kleiner dan de andere scholen en Schravenlant gaf me meteen een warm en knus gevoel.
Ik was een verlegen meisje toen ik naar de brugklas ging. Ik was best zenuwachtig voor mijn eerste schooldag, maar ook nieuwsgierig. Maar al snel kon ik op Schravenlant eigenlijk met iedereen overweg, van de conciërges, Nico en Ron, tot al mijn klasgenootjes. Van klas één tot vijf is dat altijd zo geweest. De band met alle medewerkers en leerlingen is in de zes jaar dat ik op Schravenlant heb gezeten gegroeid. Je werd gezien op Schravenlant, iedereen kende iedereen, al was het maar van gezicht.
Ik heb een jaar lang les mogen volgen in het oude gebouw, veel herinneringen heb ik daar dus niet. Wel kan ik mij de indeling van het gebouw goed herinneren. Twee vleugels (a en b) met rijen lokalen en een middenstuk. Ik weet nog goed dat ik biologie in de kelder helemaal aan het einde van een van de vleugels had en het volgende lesuur naar de vierde verdieping moest hollen met mijn klasgenootjes om de kunstles te halen. Sommigen namen stiekem de lift, ook al mocht dat niet. Maar goed, laten we eerlijk zijn, we hebben als leerling allemaal de lift wel eens stiekem gebruikt… Toch?
In de zomer van 2011 werd het gebouw aan de Hugo de Grootstraat met de grond gelijk gemaakt; ik moet zeggen dat ik het jammer vind dat ik maar een jaartje rondgedwaald heb in dat gebouw. Ondanks dat het vervallen was, was het wel een gebouw met een fijne sfeer. We verhuisden voor twee jaar naar het gebouw aan de Nolenslaan en ik spreek voor velen wanneer ik zeg dat dat gebouw nou niet bepaald de ‘Schravenlant’-sfeer uitstraalde. Het was oud, vervallen en er werd zo hier en daar een muis gespot, geen grap! Twee jaar lang ging ik dag in, dag uit naar dit gebouw, maar niet met tegenzin. Het gebouw mocht dan misschien sfeerloos zijn, de sfeer onder leerlingen en medewerkers bleef onveranderd fijn!
In de zomer van 2013 was het dan eindelijk zo ver: terug naar de oude locatie! Daar stond het eerste cradle-to-cradle schoolgebouw van Nederland. Eh, cradle-to-cradle? Jazeker. Cradle-to-cradle wil zeggen dat alle materialen kunnen worden hergebruikt (met uitzondering van het beton). In 2014 heeft de school daarom ook de Award Duurzame Architectuur gewonnen! Wij als leerlingen werden erg betrokken bij het proces van ontwerp en bouw. Het ontwerp van de huidige balie is zelfs van een van de toenmalige leerlingen, Victor van der Wurff. De meningen over het gebouw waren echter wel verdeeld. Sommigen vonden het ‘te wit’ en het gaf sommigen een ziekenhuis idee, ook was er veel kritiek op de grote betonnen muur in het atrium. Toch hield ik van het nieuwe gebouw, het was open en overzichtelijk. Menig keer stond ik vanaf de grote trap te communiceren met iemand op verdieping twee. Je zwaaide zo nu en dan wanneer je iemand voorbij zag wandelen op de andere verdieping; de openheid van het gebouw was fijn.
Elk gebouw heeft zo zijn leuke en minder leuke herinneringen, maar al met al kan ik zeggen dat Schravenlant in de 6 jaar dat ik er les heb gehad altijd even gezellig was, ongeacht in welk gebouw we zaten.
Richenne Zeebregts (havo 2016)
Bron featured image: www.schravenlant150jaar.nl
